EVENT HORIZON

Το μαύρο άστρο
που είναι του γένους μας η διάσταση,
έχει την έκταση και το ρυθμό,
έχει τον συμπαγή πυρήνα,
μα δε συντηρεί μήτε όγκο
μήτε χρώματα,
όπως πέφτει η νύχτα
κι οι άνθρωποι κλειδώνονται/
Ένα πεδίο που μ’ αρπάζει/
τυφλό από το φως του,
που είναι ένα γλαφυρό σκοτάδι,
γκρι γεράκι – μαύρο κοτσύφι,
πτήση ασαφής
σε ουράνιο βράχο
συστρέφει το εγχειρίδιο
αριστερόστροφα/
κι ο κρότος
των σπασμένων φτερών συντριπτικός/
έτσι σιωπηλά/
υδρολύθηκε το πηδάλιο
και χαμήλωσε/
ώσπου χώρισαν οι νύχτες από τις μέρες με τα χρόνια
και τα χρόνια απ´τους αιώνες με τα λεπτά/
φούσκωσε ο χρόνος αντίστροφος
κι η γραμμικότητά του αναδύθηκε
διάπυρη στη θέση του/
μια εικόνα – της εισόδου με τσακισμένα φτερά-
στερεοποιήθηκε/
κι έκλαψα ξανά το αιώνιο δάκρυ,
με το κεφάλι γερτό στη μασχάλη σου,
έμβρυο και χειμώνας σε αέναο πλου/
μετά σε είδα Εκάβη/
που σταύρωσες τα χέρια σα να μην υπήρχα,
ένα παιδί που συστήθηκε δήμιος,
ένα παιδί μήλο του Μαγκρίτ χωρίς καπέλο/
ένας ορίζοντας όμορρος του λιμού/
πόσα χρόνια ζεις έν ζωή;
μου είπες/
και μ´ άφησες να φύγω…