σκούνα από φελλό (μια χριστουγεννιάτικη ιστορία)

….στα ανοιχτά μια σκούνα από φελλό, μάζεψε τα ζύγια της, κι έστριψε κατά δω, βογκώντας απ’ το βάρος της… ξαφρίζοντας το κύμα με ένα σουποκούταλο, το πλήρωμα ξεφορτώθηκε τα αφρόψαρα, κι απέμεινε φωσφορίζον πλαγκτόν να στραποβολάει στην κουτάλα…
– Που πας χωρίς εξάντα, σκούνα αλαφρόμυαλη;
– Πάω να μοιράσω δώρα στο Αρχιπέλαγος Φίμεγκχιλλ, σε νήπια, παιδιά, γέρους και υπέργηρους… Δύο οκάδες μπάλες για το δέντρο στον καθένα, τσιρότα και μερκουροχρώμ για τα τρύπια γόνατα, Ζομέτα και Εστραζίτ για το καταραμένο φίδι, λαδάκι για τα καντήλια στην τράπεζα, για μετά, δίπλες και χριστοκούλουρα, για τα αγοράκια, τον Μπόμπ και το μικρό τους Πόνυ για τις κυρούλες, αφρό ξυρίσματος για τα πρώτα γένια, κι άλλα τσιρότα για τις πληγωμένες καρδιές… Τόοοσο βάρος πως προκύπτει νομίζεις;! είπε η σκούνα, και γύρισε την πρύμνη της, γλυκιά και στρόγγυλη σαν κολασμένη νύχτα…
Αλλά κι αν ο καπνός που έμοιαζε ανωθρώσκων στο βάθος έφερε δυό βόλτες καμαρωτός, μούφα κάλπης ήτανε στ’ αλήθεια… απέναντι δεν ήτανε καμιά πατρίδα… καμένη γης και πίσσα μαύρο χώμα ήταν, μόνο που αναφλέχθη, έτσι είναι οι υδρογονάνθρακες, αρπάζουν τσακμάκι… Κι η σκούνα όπου να’ ναι θα ‘βρισκε ο φελλός της στα ρηχά… κι ως το χάραμα, παιγνίδια και φάρμακα, τάχιστα θα λεηλατούνταν έως εξάντλησης των αποθεμάτων (από τους γνωστούς αλογομούρηδες)… Τώρα γιατί σφύριζε μες στην καλή χαρά, τούτο το τραγουδάκι κι έφτιαξε ρότα καταπάνω στο Γολγοθά, άγνωστο… άγνωστο και γιατί σταδιακά άρχισε να πρασινίζει με χαμομήλια και μαργαρίτες, ραδίκια, βρούβες κι άγριο στάρι… Όμορφος σκοπός πάντως, μού μεινε… Πρέπει να πιστεύεις στην Άνοιξη…