ενώ κανείς άλλος δεν το ξέρει/ ενώ κανείς τους δε σε ξέρει

τα σπίτια στα όνειρα
πάντα δροσερά/
δωμάτια περιττά
ατέρμονα και αυτοφυή φυτρώνουν/
παχιά χαλιά, άσπρα με το πέλμα του τίγρη/
αναχωρητές και πρόγονοι πέτρινοι/
στην ίδια ηλικία/
συγγενείς που μυρίζουν άσπρο πιπέρι/
άσπροι τοίχοι οστρακοειδείς έν τω βάθει/
άσπρες κρήνες με σταματημένο νερό/
άσπρες σκιές δίχως πρόσωπα και χέρια/
το άγγιγμα σας είναι πράσινο σαν του ροζ τσαγιού/
τα οργανικά μαλλιά σας/
ψαλμοί των ανωνύμων ιάμβων/
εδώ είναι που ριζώσαμε εαυτοί του ύπνου/
που είναι θάνατος/
που είναι ένας θάνατος/
δε λέω για σας τους δυο/
που κι αν δε φαίνεστε/
εκεί είστε/
ζωντανοί μεχρι να μιλήσει η αυγή στην κύστη μου/
κι αν είναι η αγκαλιά σας τρυφερή όπως τότε/
ένστικτο των χεριών και λίγωμα στο δέρμα/
ούτε να ξυπνήσω θέλω (μη σας σκοτώσω)/
μα όλο τούτο εύχομαι/
ποιος αγαπάει το άγνωστο/
για πάντα;

photo: Vanessa Winship
Untitled from the series Almería. Where Gold Was Found
2014
© Vanessa Winship

ό,τι καθήλωσε τη σιωπή – από τη συλλογή «Ξηρασίες/ η Πρώτη Μάχη»

δεν την διαθέτω την αλήθεια/
άρτυμα/
για τις καραμελωμένες καρδιές μας/
σε αυτή τη θάλασσα συνοχής και υψηλού ιξώδους/
-που είναι η ζωή δίχως το φως σου-
διασχίζω μιαν έρημο για να τη βρω/
προφήτης ενός μη νευτώνειου
ρευστού/
ώσπου τα δεσμά μου ακροβολίζονται σχιστολιθικοί εναερίτες/
στο ακατάπαυστο μεσημέρι/
ο χρόνος λάσπη με χωνεύει/
κι έτσι στην όαση φτάνω στρογγυλός και χνουδάτος
(σαν καρπός)
όμως δίχως στόμα να πιώ, πώς να μεθύσω;/
ό,τι καθήλωσε τη σιωπή σαν πρόκα/
-μια επώαση πολυσχιδής σε ασφυκτικό ζευγάρωμα –
ανατέλλει/
(ίσως τουλάχιστον να φύτρωνα)

photo: Martin Waltz – Berlin – The Spree series – 2014

το χρώμα της ουσίας/ μετατόπιση προς το ερυθρό

Καθώς αποχωρώ απ´ το λειβάδι μιας συνύπαρξης/
εξ´αιτίας των ορίων μου/
– που είναι οι πόθοι μου, τα όνειρά μου και τα άγραφα ποιήματα-
η αποχώρησή μου είναι για μένα
-με όρους θερμότητας-
μια απομάκρυνση από ένα καυτό κέντρο/
-εκτενούς μεν αλλά και μηδενικής μοναδικότητας-
ένα δραματικό ταξίδι απειροστών -προς το κρύο- αποχωρισμών,
μια ξενιτιά/
μια ψύξη/

Το αυτό, συμβαίνει για τον καθένα μας/
όλοι απομακρύνονται από όλους στο χρονικό επέκεινα/
και ταυτόχρονα παγώνουν/
η μορφή τους
-στο συλλογικό ασυνείδητο- μουτζουρώνει/
οι καρδιές αργούν/
ή χτυπούν πιο νωθρές/
το φως μουδιάζει και διαχέεται/
όμως το αίμα/
-άσωτος υιός που εξέδραμε/
σ´ ένα διερευνητικό ταξίδι ενηλικίωσης και πειραματισμών-
επανέρχεται.

Μαζί επιστρέφει και η ενέργεια
στην αφυδατωμένη -απ´τις συναναστροφές- οντότητα/
μια βουτιά πρώτα στο πράσινο/
μετά στο γαλανό/
και τέλος στο ιώδες πέλαγο της αυτάρκους μοναξιάς/
κι ενώ σπινάρουμε μεταβολλίζοντας τα χρώματα σε ελευθερία/
όσοι απομένουν πίσω μας/
ανάποδα διαβάζουν το φως μας
μετατοπισμένο προς το ερυθρό/
αυτή είναι και η φενάκη της απόδρασης/
όλοι να φεύγουν από όλους
κοκκινίζοντας/

δυο πραγματικότητες στην πράξη ταυτόσημες
-μωβ ή κόκκινοι εμείς είμαστε, εμείς οι ίδιοι-
που εξαρτώνται απο την πρόσληψη
από τη μέτρηση/
και εν τέλει από την πεποίθηση/
ενδιαφέρον που στη ζωγραφική/
η ανάμιξή τους στα όρια/
γεννάει ξανά μενεξεδί/
ένα χρώμα που για να φυτρώσει/
χρειάζεται άσπρο φως και απανεμειά/
απόδειξη πως η φύση αυθόρμητα οδηγείται
προς την ιώδη απελευθέρωση/
ή έτσι νόμιζε ο Μπέικον;

πίνακες: Francis Bacon – Head VI -1949
Diego Velázquez – Portrait of Pope Innocent X -1650