Καθώς αποχωρώ απ´ το λειβάδι μιας συνύπαρξης/
εξ´αιτίας των ορίων μου/
– που είναι οι πόθοι μου, τα όνειρά μου και τα άγραφα ποιήματα-
η αποχώρησή μου είναι για μένα
-με όρους θερμότητας-
μια απομάκρυνση από ένα καυτό κέντρο/
-εκτενούς μεν αλλά και μηδενικής μοναδικότητας-
ένα δραματικό ταξίδι απειροστών -προς το κρύο- αποχωρισμών,
μια ξενιτιά/
μια ψύξη/
Το αυτό, συμβαίνει για τον καθένα μας/
όλοι απομακρύνονται από όλους στο χρονικό επέκεινα/
και ταυτόχρονα παγώνουν/
η μορφή τους
-στο συλλογικό ασυνείδητο- μουτζουρώνει/
οι καρδιές αργούν/
ή χτυπούν πιο νωθρές/
το φως μουδιάζει και διαχέεται/
όμως το αίμα/
-άσωτος υιός που εξέδραμε/
σ´ ένα διερευνητικό ταξίδι ενηλικίωσης και πειραματισμών-
επανέρχεται.
Μαζί επιστρέφει και η ενέργεια
στην αφυδατωμένη -απ´τις συναναστροφές- οντότητα/
μια βουτιά πρώτα στο πράσινο/
μετά στο γαλανό/
και τέλος στο ιώδες πέλαγο της αυτάρκους μοναξιάς/
κι ενώ σπινάρουμε μεταβολλίζοντας τα χρώματα σε ελευθερία/
όσοι απομένουν πίσω μας/
ανάποδα διαβάζουν το φως μας
μετατοπισμένο προς το ερυθρό/
αυτή είναι και η φενάκη της απόδρασης/
όλοι να φεύγουν από όλους
κοκκινίζοντας/
δυο πραγματικότητες στην πράξη ταυτόσημες
-μωβ ή κόκκινοι εμείς είμαστε, εμείς οι ίδιοι-
που εξαρτώνται απο την πρόσληψη
από τη μέτρηση/
και εν τέλει από την πεποίθηση/
ενδιαφέρον που στη ζωγραφική/
η ανάμιξή τους στα όρια/
γεννάει ξανά μενεξεδί/
ένα χρώμα που για να φυτρώσει/
χρειάζεται άσπρο φως και απανεμειά/
απόδειξη πως η φύση αυθόρμητα οδηγείται
προς την ιώδη απελευθέρωση/
ή έτσι νόμιζε ο Μπέικον;
πίνακες: Francis Bacon – Head VI -1949
Diego Velázquez – Portrait of Pope Innocent X -1650
