εγκιβωτισμός I/οξύμετρα

Στο κρεβάτι του γύρισε κι αυτός, μια χαριτωμένη πιρουέτα σα μεθυσμένος γυρίνος. Εδώ που ήταν ο ύπνος του, ένα καλοκαιρινό απόγευμα εξελισσόταν με καμένο φως, η θάλασσα μύριζε βότσαλα καθαρά, και ζεστό γυναικείο στήθος. Μια σφυρίχτρα που ακουγόταν οξεία, θα ήταν της νύχτας. Η νύχτα φέρει, όσα η μέρα κορφολογεί, και η ζωή επαναδιατυπώνεται ως τέτοια, εντός των ορίων, εντός των άκρων, ανέστια. -Συγκεντρώσου: σε περίπτωση ιλίγγου να φωνάξεις τους γιατρούς με τα οξύμετρα, να μετρήσουν ποσοστά. Μια πολύ επιστημονική μέθοδος, περιλαμβάνει το σφάλμα, εντός της ίδιας της μέτρησης. Ορίστε ένας ακόμη εγκιβωτισμός: Το παιδί με το ξύλινο σπαθί στη βεράντα του κήπου, που παλεύει με το πρωί. Το πρωί τον κερδίζει και χαίρεται όπως ανεβάζει τον ήλιο ψηλά με τη μυρωδιά της λεμονιάς, στο μανδύα του. Έπειτα ο μανδύας το κουκουλώνει και το κάνει μεσημέρι. Και ενώ ο ήλιος είναι εκεί, το παιδί με το θλιβερό σπαθί είναι εκεί, οι λεμονιές είναι εκεί, το πρωί χάνει πλέον την υπόστασή του εντός του υπερσυνόλου της μέρας. Που μας λέει οτι ο κύκλος της επανάληψης, μες στην περιοδικότητά του, είναι θνητότερος των θνητών, διότι καθημερινά γεννάει το θάνατό του, ως συνθήκη συνέχειας της ανακύκλωσης και του συμπαντικού ελέγχου.

Ενώ ο ατελής θνητός, ντυμένος την άγνοια του τέλους -λόγω ηλικίας προφανώς- αθάνατος θεωρεί ότι σπαθίζει τους αιώνες. Ολα αυτά φέρνουν δίψα, αλλά και μια γλυκιά ζαλάδα. Συγκεντρώσου: σε περίπτωση ζάλης, να φωνάξεις τους γιατρούς να μετρήσουν το σάκχαρο (πραγματικές τιμές) και πάλι όμως θα συγκρίνουν τη μέτρηση, με τιμές αναφοράς. Η ζωή του ειναι εγκιβωτισμένη στις συνθήκες των μετρήσεων. Τίποτα αυθύπαρκτο, ούτε καν η συνείδηση, σημείο αναφοράς της εμπειρίας, και επίκλησης του αγνωστικισμού. Στη δροσιά του στρώματος ο πρωινός ήλιος επεμβαίνει πυροσβεστικά. Όταν ξημερώνει δηλαδή ξανά, και αρχίζει η ίδια παράσταση, τα γλυκά βότσαλα καταπίνονται αμάσητα, και το στήθος τρίβεται στα δόντια πριν ματώσει από τη χαρά. Έτσι σωματικά, αντιλαμβάνεται τον προηγούμενο προσωρινό ύπνο. Και απεύχεται τον επόμενο και τελικό. Γι αυτό οι γιατροί ειναι αχρείαστοι -δε θα πω άχρηστοι- όπως έλεγε η μάνα μου. Έρχονται και μετρούν την αρχή, το τέλος και την ενδιάμεση φθορά. Επιστημονικά. Όμως, όπως κι αν μετρούν, ανήμποροι ειναι να ανακόψουν (πόσα κύματα ανακόπτει ένα βότσαλο;) κι ειναι σαφές, το ποιος κερδίζει, αφού ολα τα βότσαλα ειναι στρογγυλά, ενώ γεννιούνται τσαντισμένες πέτρες, γεμάτες επαναστατικά όνειρα κι αιχμές.

photo: Duane Michals

Rigamarole

2012

Tintype with oil paint

The William T. Hillman Fund for Photography

Carnegie Museum of Art,Pittsburgh

Courtesy of the Artist and DC Moore Gallery