Όλη τη βδομάδα, δουλειά σαν τον σκύλο, μα τις Κυριακές βυθιζόταν στο υγρό σώμα ενός ταπί ντε φλερ, πίσω από τον πάγκο με τα νευρικά αηδόνια, στην Γκραν Πλας. Ενόσω εκείνα έθεταν ένα υπόστρωμα αρμονίας με ανιοκατιούσες, στα ακουστικά άκουγε Κάννονμπολ Άντερλεϊ κι έπινε υγρή γύρη. Από το δυτικό κιόσκι του Ίσμαελ, αγόραζε πομ φριτ που τις έτρωγε με μαγιονέζα και μουστάρδα τσιμπώντας τες με ένα πλαστικό τσατάλι. Μάσαγε πάντα δυνατά και με όρεξη, όπως θυμόταν να κροταλίζει σε ένα μεσημεριανό της όνειρο, η μασέλα στο κρανίο του καρδινάλιου Φλερύ, από κάποιο πολύ γνωστό μεσαιωνικό βάνιτας. Ενίοτε έγλυφε τα χείλη, και με το μικρό δάχτυλο, παραμέριζε τις τζίντζερ άφρο τούφες.
Τα Σάββατα χτύπαγε τατού. Ενότητα πρώτη, αστρικές συστάδες, o M2-9 ένα γαλαζωπό τουίν νέμπιουλα, στο μέσα αριστερό μπράτσο, επί της καρδιάς. Ενότητα δεύτερη, αηδόνια πολλά σε σχηματισμό σμήνους στον αφαλό και στη γραμμή της ήβης. Της θύμιζαν τα αηδόνια των ανθρακωρύχων που χρησιμοποιούσαν για την ανίχνευση αερίων στις στοές. Κυρίως μεθάνιο χαμηλής επικινδυνότητας (λόγω οσμής) και μονοξείδιο του άνθρακα υψηλής επικινδυνότητας (τελείως άοσμο). Ενότητα τρίτη, γκόμενοι.
Ο καιρός ήταν πάντα χάλια. Οι άνθρωποι ήταν πάντα αμίλητοι. Το σεξ ήταν πάντα χλιαρό. Αλλά Η Τζαζ ήταν πάντα Η Τζαζ. (και ναι κάποιοι σκόρπιοι οργασμοί, ήτανε σαν την Τζαζ επίσης)
Τη στιγμή της έκρηξης, κι ενώ κατέβαινε προς την αποβάθρα χαζεύοντας μια αφίσα των Μεντεσέν σαν Φροντιέρ, άστραψε ένα φλας άσπρο σαν περιστέρι και από το μυαλό της διήλθε μια ξυραφιά: την έλεγαν Μαρίκε, όπως τη γιαγιά της Μαρίκα Ορφανού το γένος Ματαλιωττάκη, που γεννήθηκε στις Αρχάνες το 1927 κι ερωτεύτηκε τον πάππο της Ιωσήφ το 1949, στο πανηγύρι της Αγίας Ειρήνης. Τους στεφάνωσε στο ομώνυμο ξωκκλήσι μια λαμπρή ανοιξιάτικη Παρασκευή, ο (κοτζαμ) Δεσπότης, Ιερόθεος. Ενώ έψελναν οι ψάλτες τον Ησαΐα, όλα τα αηδόνια του νομού Ηρακλείου σιγόνταραν από το διπλανό δασάκι. Κανένα ίχνος μονοξειδίου, όλες οι τρίλιες έβγαιναν στακάτο. Στο λευκό εκείνο φλας, το σαξόφωνο του Κάννονμπολ έπαιζε κι εκείνο πλάγιο δεύτερο βυζαντινό σε κλίμακα ουσάκ, κάτω απ’ το πετρόκτιστο γεφύρι. Έπειτα είδε το σμήνος των αηδονιών από τον αφαλό και την ήβη της, που πετούσαν απεγνωσμένα για να τους συντροφέψουν μέσα από τα σύννεφα. Τα σύννεφα ήταν τζίντζερ άφρο. Στο βάθος αναβόσβηνε ένα γαλαζωπό τουίν νέμπιουλα.
πίνακας: Adriaen van Utrecht, Vanitas Still Life with Flowers and Skull, 1642. Oil on canvas, 67 x 86 cm.
https://fr.wikipedia.org/wiki/Tapis_de_fleurs
https://en.wikipedia.org/wiki/M2-9
ΈΛΕΥΣΙΣ - ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας 