το δέντρο

Την αυγή κοιτώ το δέντρο από χαμηλά,
ένα φονιά των βράχων
που μαχαίρωσε τη χθεσινή σελήνη
ανεβαίνοντας·
βάζω πλάτη στον κορμό
κι αφουγκράζομαι·
καθεμιά περίφραξη
πως εκτείνεται στο ρυθμό της
και τον σηματοδοτεί
και τον εννοιοδοτεί
καθαγιάζοντας
που σπρώχνει το σπίτι αποβραδίς
συθέμελα
στη σκάλα, με τη νοτιά,
δόντια που βγάζει και επαίρεται
και λέει·
η μάχη μου
είναι μετρική
και εμβαδού
κι απόστασης·
μα η ψυχή μου
είναι των νεκρών σου,
η πυκνή ανάσα,
που την αραιώνεις
μες στο χρόνο
αυτάρεσκα,
για λόγους επιβίωσης._