συγχώρεση

Στο καλό μας σερβίτσιο,
όπου ζω απερίσπαστος/
οι δεντράνθρωποι αγορεύουν δικηγόροι της διάχυσης
κι οι νεράιδες/
απολύουν τα εγώ τους σε χυμένους καφέδες/
τα φορέματά τους από φτηνό χαρτί, 
επενδύουν στις λιωμένες μυρσίνες/
και σ’ αυτό το φως στην κορφή της απόλαυσης
-που το κερί της ευωδίασε μύρτο-
πάνε χρόνια,
όπου τα μάτια μας απάντησαν
με νύχια/
Τις ακίδες του έρωτα αφαιρώ με μπαμπάκι,
πίσω αφήνω τα σύννεφα και τις γλώσσες φιδιών,
σιωπηλά να αχνίζουν σε έναν κύκλο περίστροφο/
Και αν αστράφτει λευκό
στο φεγγίτη το φεγγάρι
 -ουλαμός οπλιτών-
μες στη νύχτα μπουμπούνισε,
δυο τραγούδια θύσανους/
(το ένα του γάμου)
Δε θα πάρεις συγχώρεση απ´ τους κέδρους του τέλους/
δε θα πάρεις το τέλος με συγνώμες και κλάδεμα/
Στο βοριά ανατέλλει το απεχθές εγχειρίδιο/
η βουβή παγωνιά του
-ενόσω βυθίζεται-
είναι η πρέπουσα λύτρωση:
όσο πιο βαθειά/
τόσο πιο κρύο.

Πίνακας: Frida Kahlo – Two nudes in the forest (the earth itself) – 1939 – oil on metal – 250 x 305 cm

σίγαση

Στο δέρμα που ακουμπάω τον κύκλο της βροχής,
ένα στολίδι στίξης με περιορισμένη ακρίβεια,
φυτρώνει/
ορίζω τη διάρκειά του ώστε
να διεμβολίσει
τη βεβαιότητα του σχήματος/
οι αχνές γραμμές να γίνονται σκληρότερες,
ώσπου να εντοιχιστούν μες στην φθορά,
μια τιμωρία του κορμιού προς τα αλήτικα όρια/

Η αυτοπραγμάτωσή του
αδιαμφισβήτητη:
όλες οι γενετήσιες
εκδοχές
των φυλακισμένων,
σιγούν/

ηθμός

τα βράδια παρασύρομαι
με κόκκαλα κι άλλα/
ο άνθρωπος παγώνει στα χέρια,
παγώνει/
από τα χέρια

όπως συνέρχομαι

-όπως έρχομαι-

κι ένα κασκολ στο χρώμα του αιχμηρού χιονιού με
στραγγίζει,
είμαι νερό/
είμαι πέτρα/
είμαι ο αιώνιος ηθμός/
το δοχείο της λευκής νύχτας/

αυτή είναι η υπόσχεση:
πως θα σε θυμάται
το δέρμα,
τα μαλλιά,
ο αντρισμός,
τα επίμονα γένια,
κυτταρικά/

την επιμονή τους/
χρεώνω
στην ακινησία του χρόνου/
το φως απάγεται από το σύννεφο,
ένας πράκτορας θερμότητας/
η πόρτα
-αυτή με την κόκκινη ουλή-
μισανοίγει/

photo: Arthur Tress (American, born 1940)
Boy in Flood Dream, Ocean City, New Jersey
1972
Gelatin silver print
Mat: 18 × 18 in. (45.7 × 45.7 cm)
Gift of the artist, 1973

η βροχή/ ο ασαφής θάνατος

Η μυρωδιά του κερασιού στη γλώσσα μου,
βυθίστηκε βράχος
με καυτή κοιλιά και παγωμένα μέλη,
πηχτή σταγόνα χρόνου δίχως όρια,
όζον αψύ και θρυμματισμένη στάχτη/

Μετράω τη βροχή στα πλευρά σου ενώ βαριανασαίνεις,
σε κάθε στάση,
ένας φάρος με σκουριασμένο κάτοποτρο,
τρίζει στη χωρική του περιδίνηση/
μόλις φτάνει το σκοτάδι,
ζωγραφίζεις
στον τοίχο μιαν όρθια μέλισσα
-κύτταρο-
που διατάσσει τη στιγμή καθ´ ύψος,
και υλοποιεί
το χρόνο – σταγόνα μελιού/

Ενώ οι φωλιές του νερού
υποχωρούν,
σπίθες – κερί μυρίζουν έγκαυμα,
κι η εικόνα κλαίουσα περί της ουλής,
φέγγει απ’ το κελί, τα μάγουλα της Παναχράντου εν αρμονία/
Εκεί, στο καμένο χώμα της άνοιξης,
μια αποτυχία κυψέλης
που ζυμώνει με λάσπη,
θηλυκώνει ακριβώς
στη δαντέλα του νερού προς τον ασαφή θάνατο/

(να σμίξεις με τη βροχή
σημαίνει
-φτωχή σταγόνα-
απώλεια ταυτότητας,
εντός του πλημμυρισμένου όλου)

photo: Alvin Langdon Coburn
Leicester Square (The Old Empire Theatre)
1908, published 1909
Photogravure on paper
Image: 206 x 172 mm
Frame: 508 x 406 mm
Wilson Centre for Photography