Κοντά στη δύση μας,
τελεσιουργεί,
η χρωματική μας παλέτα:
Η συλλογή με τις προτομές όπως φωτίζεται άνωθεν,
αγνοώντας τα μάτια,
και τα αντίστοιχα βιβλία με τις παραπομπές.
Η χειραγώγηση των σκιών
στον κηπαίο λαβύρινθο
-είτε των δικών μας,
είτε των κοριτσιών που επισκέπτονταν-
και η αποθήκευση της αμετάκλητης λάμψης,
όταν χτυπούσε στο κράσπεδο,
εκείνο το λευκό περιστέρι/
Ένα μικρό σύννεφο,
που φορούσε εργατική σαλοπέτα,
κι έγινε με τα χρόνια,
ένα Σύννεφο με Παντελόνια.
Τα ελάχιστα ταξίμια του Τούντα,
που ανέπτυσσε στη βεράντα του,
ο Σωτήρης Καλυμνάκης.
Κι η συντριπτική ερώτηση έξω απ’ τις τουαλέτες του Αττικού:
-Μάνα, χτύπησες;
Έπειτα ένας ψίθυρος,
συνήθως πολυπρισματικός,
κι ο τοίχος που εμπόδιζε όλα τα όνειρα,
τα επόμενα χρόνια.
Και που οι πάντες επιθυμούσαν να παγώσει εκεί,
στη δύση του,
να ταξιδερμηθούν τα χρώματα
σωστά,
στη φορμόλη τους.
…Μόνο το αίμα,
-που δέεται το κόκκινο-
περίμενε πως και πως,
τη νύχτα να το μαυρίσει._
ΚΛ – 21/10/2017
photo: Stanley Miller (Mouse) (American, born in 1940) and Alton Kelley (American, 1940-2008)
Moby Grape, Sparrow, The Charlatans (Avalon Ballroom, 13-14 January 1967)
1967
Poster, offset lithograph
Collection of Patrick Murphy
Courtesy, Museum of Fine Arts, Boston
