Ενώ η πόλη εξαφανίζεται σα μια σταγόνα οινοπνεύματος που στεγνώνει στον ήλιο, τα δέντρα του αυλόγυρου – φτελιές και κουμαριές, κλαίουσες, ευκάλυπτοι και εκατοντάδες πεύκα – συνεχίζουν να τεντώνονται. Αμυδρά ακούγονται οι ρίζες τους που μηχανοδηγούν τους κορμούς, κι οι προστριβές τους με την υγρασία, όπως σπιθίζουν άτακτες στα παρτέρια, σχεδόν οπτικοποιούνται. Για τούτο το μέρος, τα δέντρα είναι άνθρωποι, κι οι άνθρωποι – όσο κι αν καθηλωμένοι- υπάρχουν εκτατικά (και επεκτατικά) και ως προς τον χώρο και ως προς το χρόνο. Για αυτό κι όταν τιμωρούνται απ’ τις δομές, περιορίζονται στο χώρο (ενώ ο χρόνος συχνά, τους αφαιρείται εντελώς). Αυτή η εκτατική στέρηση, που υφίσταται αυτοδύναμη – είτε ως πράξη, είτε ως απειλή – και που αυτονόητα, καθόλου δεν σωφρονεί, πάρα διαβρώνει την αρχιτεκτονική, τη φόρμα, την υφή και την ουσία μας, θυμίζει τα μεταλλικά προπλάσματα που επέβαλαν στις εκπαιδευόμενες γκέισες – μάικο, από πολύ μικρή ηλικία, ώστε να εμποδιστεί η ανάπτυξη των πελμάτων τους και να διατηρηθούν λωτόσχημα και μικροσκοπικά. Το αποτέλεσμα ήταν ένα πέλμα σα φουχτίτσα μωρού παιδιού για κάθε πόδι που χωρούσε μια χαρά στα κομψά ξυλοπάπουτσα (και αφόρητοι ισόβιοι πόνοι.) Λίγα πράγματα – ακόμη και στην ίδια την φύση, που είναι αυθύπαρκτα σκληρή – μπορούν να θεωρηθούν ισοδύναμα μιας τέτοιας στρέβλωσης. Έτσι, ακόμη και με την αρνητική ισχύ της διάψευσης – που θα ’λεγε κι ο Πόπερ – προκύπτει και πάλι το προφανές: η ελευθερία είναι μια έννοια ταυτοτική της έκτασης… Δίχως έκταση, δίχως χρόνο, δίχως λίγο ουρανό, σας βλέπω κι εγώ που επισκέπτεστε με περιοδικότητα φίλους και συγγενείς, και η κίνησή σας με υπνωτίζει. Σας θεωρώ ελεύθερα δέντρα, δρομείς. Θέλω να ταξιδέψω μαζί σας, να εκτιναχτώ, ένα κυπαρίσσι με ρίζες αντιβαρύτητας. Το ίδιο ζηλεύω τα τρέιλερ των νοσοκόμων με τα εργαλεία που πάνε κι έρχονται, τα λουλούδια και τα σοκολατάκια που αλλάζουν χέρια, κάτι βυσσινάδες που μεταφέρουν σε πλαστικές σακούλες σουπερμάρκετ οι γηραιότεροι, ενώ τα μάγουλα αναψοκοκκινίζουν και τα χαμόγελα ταξιδεύουν αλληλοδραστικά πάνω στα δάκρυα, από πρόσωπο σε πρόσωπο. Ακόμη και η ροή των υγρών μέσα στις σύριγγες, άλλοτε προς τον απελεύθερο αέρα κι άλλοτε προς εκείνο το γουστόζικο γλουτιαίο μυ, γίνεται μια ακόμη ηδεία απόδραση. Ο χώρος τα δέχεται όλα και τα καταπίνει ή τα αναπαράγει, ο χώρος γεννά την ελευθερία που υπόσχεται… Δεν μου απομένουν παρά λίγες μέρες σε τούτο το καθεστώς. Γι’ αυτό δε θα μακρηγορήσω. Με νύχια και με δόντια θα πρέπει να διεκδικήσουμε το χώρο μας. Γέρικα δέντρα όπως καταλήξαμε κι ακίνητα, ας διατάξουμε τουλάχιστον τις ρίζες μας ώστε να αναζητούν όλο και πιο μακριά, το αφράτο χώμα._
ΚΛ – 02/11/2017 – XVII. η αναγκαιότητα της έκτασης/ εγκιβωτισμοί
photo: Alfred Stieglitz (American, 1864-1946)
Georgia O’Keeffe: A Portrait (9)
probably around 1921
Photograph, gelatin silver print
Gift of Alfred Stieglitz
Photograph: © Museum of Fine Arts, Boston
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
ΈΛΕΥΣΙΣ - ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας 