δυο τουλάχιστον σύμπαντα

Πόσο παράδοξος βιώνεται
ένας αλλότριος θάνατος,
όταν στερεύουν πια τα δάκρυα
δίχως να φυτρώνουν αντίστοιχες
πολεμίστρες
κι οι άνθρωποι
που θα έπρεπε να είναι
ο καθένας το δικό του φως,
σκουπίζουν την αλισάχνη των γονιών τους
απ’ το πρόσωπο,
διατηρώντας αναπόφευκτα στις μασχάλες τους,
ένα δροσερό ενύπνιο
με τους πριγκηπικούς εαυτούς τους/
Μονάχα που και που
κάποιοι απ’ αυτούς
βγαίνουν από την πόρτα τους
Χριστούγεννα,
μ’ ένα πιατάκι με σπασμένα ποιήματα
για τους μοναχικούς λύκους/

Υπάρχουν άλλωστε, τουλάχιστον δυο σύμπαντα:
ένα, που συγκολλά τα ποιήματα αυτά
κι άλλο ένα
εκείνο που δημοπρατεί
τα σπίτια των γερόντων/

Το άπειρο ή πεπερασμένο πλήθος των συμπάντων
που ενδιαμέσως διαβιοί,
ως θεωρία θαρραλέα
ακόμη ελέγχεται._
ΚΛ -19/12/2017

photo: Lyonel Feininger 
American, 1871–1956
Untitled [Street Scene, Double Exposure, Halle]
1929-1930
Gelatin silver print
Image: 17.8 x 23.7 cm (7 x 9 5/16 in.)
Gift of T. Lux Feininger, Houghton Library, Harvard University
© Artists Rights Society (ARS), New York / VG Bild-Kunst, Bonn