η αφήγηση και το ταξίδι

Μερικές φορές μας αρκεί
που ο καιρός πυκνώνει
απλά με αφηγήσεις,
έτσι που η αφήγηση γίνεται μια βάρκα, 
πολύ βαρύτερη απ’ το ίδιο το φορτίο της•
μα αυτό είναι ένα θέμα
που επαναλαμβάνεται στην τέχνη
από τον Όμηρο ως τον Κέρουακ•
είναι τόσο ενοχικά ηδονικό,
να προτιμούμε το ταξίδι
απ’ τον προορισμό του•
για αυτό συχνά η ζωή παραμερίζει,
για να περάσει η ανάμνηση,
χαμηλή και αποτελεσματική
σαν οδοστρωτήρας.
Μια νύχτα που
έχασα το σφυγμό σου
και σιωπούσα για να σ’ ακούσω ν’ αναπνέεις
-κι η αναπνοή κόστιζε περισσότερο απ’ τη ζωή την ίδια-
όσες φορές βυθιζόμαστε
στην απόγνωση
μα πριν αλέκτορα φωνήσαι,
εγκαταλείπουμε αδίστακτα
εκείνο το αρχαίο τραύμα
που μας αυτοκαθορίζει•
έπειτα το τραύμα γίνεται ανάλεκτο,
που ακροβατεί
στην ψυχρή καρδιά μιας λεκτικής ουτοπίας/
όμως έτσι χάρτινο κι αδύναμο,
απλά πασαλείβει το χρόνο
στο θαμπό υπόβαθρο
της αυτοπροσωπογραφίας μας.
Πάντοτε βέβαια θα
εφευρίσκουμε ανάδοχους ικανούς να επιστρέψουν
το ευεργέτημα του θαμπού χρόνου,
κουρασμένοι από τη μεγαλοψυχία
και τις διαβαθμίσεις της•
και την καρδιά μας
θα την κερδίζει πάντα το ίδιο κορίτσι,
καθώς θα μαζεύονται τα σύννεφα
ηχηρά πάνω απ’ την Αλικαρνασσό,
κι ο Φασουλέτος θα κείται αδρανής
μες στη μυρωδιά της καταιγίδας•
όμως είτε με κάποια θύελλα
είτε με λυγμούς,
θα είναι και πάλι αδύνατον
να απερματίσουμε εντελώς
τις ξυραφιές της νιότης/
Αργά ή γρήγορα σ’ ένα ενύπνιο του
βαθύ χειμώνα θα επιστρέψει
η συμμορία
με τις μέδουσες,
έξω από την ψαροταβέρνα του Διαμαντή•
Κι εκεί θα άδουν για καιρό,
το Un bel Di Vedremo της Μαντάμα Μπάτερφλάι•
έπειτα για σαράντα χρόνια θα ακούγεται μονάχα η παύση τους•
εκτός ίσως απ’ τον ήχο που θα παλινωδεί
στα αβύθιστα βαρέλια
απ’ τα συσκευαστήρια του Ασπροπύργου ._
ΚΛ- 11/06/2018

photo: Duane Michals (American, born in 1932)
When he was young, he could not imagine being old. And now that he is old, he cannot imagine ever having been young
1979
Gelatin silver print
Duane Michals, courtesy of the DC Moore Gallery, New York, and Osmos, New York