νόστιμον ήμαρ

  Σαν νύχτωνε τα Σάββατα, έσερνε ένα χάχανο, δροσερό σαν αφόρετο παπούτσι, καθώς τα φτερά της έτριζαν στην αύρα, κι από το δρόμο ένας αχός, άνθρωποι και κένταυροι συγκρούονταν τυχαίως, το ποδοβολητό από τις οπλές τους, και τα ελεεινά ερίφια από …

καλοκαίρι ΙΙΙ

Απαλά μεγαλώνω, πάνε χρόνια στο πρώτο μου καλοκαίρι στο Πεύκο, στο Λουτρόπυργο, στην Κινέττα ή στο Γερμενό, στα Παλαιοκούντουρα, όπου αιωρείται η άμμος στην φωλιά με τα αρθρόποδα, στο γηροκομείο, η εξωτική Αγία σταυρώνει παρθένους, τα τζιτζίκια ερίζουν των κρεβατιών …

ήθος της πέτρας

Κάθε φθινόπωρο το χέρι μου βαραίνει, και μια πέτρα ευθύνεται προς τη μαλακή της υπόσταση,  ενώ μιλώ,  η νύχτα διατηρείται, και τ´άδεια δωμάτια με τα φώτα σβηστά, προστίθενται, χρόνια ακούγονται τεθλασμένα, σαν κοριτσίσιο γέλιο,  κι ένα υδρόπτερο αναλύεται  σε μια …

αισθήσεις, μια βαθμολόγηση/ η πλευρά της εποπτείας (από τη συλλογή «Η Πτήση και το Χιόνι»)

Για τον άνθρωπο/ ότι συνάγεται απ’ την εμπειρία του/ -δηλαδή μια φαινόμενη πρόσληψη ορατών τε πάντων και αοράτων- είναι ένας κόσμος γυαλιστερός και πεντακάθαρος/ (όπως όταν φοράμε για πρώτη φορά/ τα σωστά γυαλιά) άπειρος διαστάσεων και πολυπλοκότητας/ Αντιθέτως η άρνηση του εμπειρικού σύμπαντος …