Ο μεγαλοφάνταστος ιδαλγός Δον Κιχώτης ντε λα Μάντσα μια χαρά το κατάλαβε:
εκείνοι οι γίγαντες με τα ανοικονόμητα χέρια έπρεπε να βγουν απ´ τη μεση!
μόνο που, καθε φορά που τους τρύπαγε με το δόρυ του/
τα πτέρυγια ενός ανεμόμυλου
αποκαλύπτονταν…
´Ομοια κι ο δύστυχος Μαξ Πλανκ/
γιός κι εγγονός θεολόγου και πατέρας επαναστάτη/
ανάδοχος πατέρας της Θεωρίας του Φωτός/
βαθύς κι ουσιαστικός
γνώστης των μυστικών της φύσης/
θέλησε να ξεκλειδώσει την κυκλόθυμη υπόσταση της ύλης/
όμως η ίδια η φύση του του ανθρώπου το απαγόρευε:
για να δει/
όφειλε να φωτίσει/
αλλά καθε που φώτιζε/
εκεί στο πάρτυ φωτονίων/
η ύλη άλλαζε δια παντός/
εκεί λοιπόν κατέληξε:
καλύτερα να επιλέξεις την άγνοια και το σκοταδισμό/
παρά να παραποιείς/
να στρεβλώνεις/
και να λερώνεις το σκοτάδι/
με κβάντα φωτός/
κάτω από τις λάμπες/
το σκοτάδι δεν είναι πια σκοτάδι/
…ο γιός του, Έρβιν – τουναντίον –
εκτελεσθείς για τη συμμετοχή του στην απόπειρα δολοφονίας του Αδόλφου/
επέλεξε να φωτίσει/
…κι ας κυνηγούσε ανεμόμυλους…
Εικόνα: Tilting at windmills του Gustave Doré – γκραβούρα
ΈΛΕΥΣΙΣ - ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας 