Εδώ δεν βρέχει. Υγρασία φοβερή κι όλη η εσπλανάδα νοτισμένη, γλάροι σβουρίζουν χαμηλά και κρώζουν, κάτι σταγόνες σού ‘ρχονται σα χαστούκια, σα μια αδιάκοπη εγκυμοσύνη βροχής, όμως δε βρέχει. Θα αγγίξεις τα κάγκελα με δάχτυλα διστακτικά, θα σύρεις βήματα ως τα φανάρια, ως μια καντίνα, ως ένα καφέ, θα διώξεις το βουητό από τη χθεσινή διαδήλωση, θα δακρύσεις μέχρις εσχάτων τα ξένα δακρυγόνα, θα καθαρίσεις τα αυτιά σου από τις κρότου-λάμψης. Τέλος θα σταθείς και θα ατενίσεις τη θάλασσα, και θα υπογραμμίσεις αυτό: πουθενά δεν είναι ίδια. Κάθε τόπος έχει τη δικιά του θάλασσα, ραμμένη στη μέσα τσέπη, κι η Βαρκελώνη έχει τη θάλασσά της, κεντημένη στη μπουτονιέρα της. Εδώ στην ακτογραμμή, θα απομείνεις καθαρός και εκστατικός να χαζεύεις στους αφρούς των κυμάτων, την Ευρώπη να βυθίζεται σα σαπιοκάραβο, θαμπή μες στην πρωινή αχλύ.
ΈΛΕΥΣΙΣ - ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας 