Ceux qui m’aiment prendront le train (après le film de Patrice Chéreau)

Όσοι μ’ αγαπούν ας πάρουν το τρένο…
τα τραγούδια, τις ζωγραφιές και τον ήλιο
πίσω να τα αφήσουν

δόκιμο έρμα,
στα σακιά με την άμμο…
λυτά κορδόνια στα παπούτσια τους οι άντρες
κι ας κινδυνεύουν να πεδικλωθούν,
χαλαρές γόβες οι γυναίκες,
να προλάβουν να ξυποληθούν,
μόλις αδειάσει το φως απ’ τα βαγόνια
κι αρχίσει το προσκύνημα/

Απ’ τα σεντούκια τους
να ξεθάψουν το σαράκι μου/

λεπτό σκουλήκι πριόνι
που αγαπάει το περιέχον ξύλο
και όχι την περιεχόμενη ουσία/

όλα τα αγγίγματα,
τους κρότους και τα νεύματα
της μικρής φωλιάς μου/

μια στιγμή σε ένα καφέ που την πήραν τα τσιγάρα,
όταν καπνίζαμε τσιγάρα/

όλες τις ίδιες τις στιγμές στο ίδιο κρεβάτι
που τις πήρε ο ίδιος κάλπης οργασμός/

τα πρωινά στη χάρτινη θάλασσα με τις νερένιες βάρκες/

τα μεσημέρια κάτω απ’ τα φερ φορζέ του κήπου με το χώμα/

γενέθλια κουνελάκια με καραμούζες πίκρα/

χουφτώματα πάνω απ’ τις φούστες, στα σινεμά,
και κολλητά μπλουζάκια στα πάρτι και στις τσάρκες/

τους γέρους μας και τις γριές μας,
που τους φοράμε σαν παλτά,
για να κρατάμε πέρα τον πόλεμο/

…όσοι μ’ αγαπούν ας πάρουν το τρένο
γιατί η ζωή έτσι τσουλάει
σαν τρένο, όχι σαν καρουζέλ/
με τις εποχές να ανεβοκατεβαίνουν
χοπ ον χοπ οφφ
αλλά το χρόνο ευθύγραμμο παγετώνα/

…όσοι μ’ αγαπούν ας πάρουν το τρένο/
ας μου κάνουν τούτη εδώ τη χάρη/
κι ας κατεβαίνουν σε κάθε σταθμό
εκεί γύρω θα τριγυρίζουνε το ξέρω,
ως τον επόμενο συρμό,
χοπ ον χοπ οφφ μέχρι το τέρμα/
δίχως μπαούλα και χειραποσκευές/
φίλοι να γίνουν όλοι με όλους/
επειδή έτσι με αγάπησαν όσο κράτησαν οι βόλτες/
σαν τρένο και όχι σαν κορμί…

photo: © Konstantinos Loukopoulos (2008) – σταθμός Santa Margherita – Liguria