28 μέρες

Με τη σελήνη συναντιέμαι την αυγή,
έχω στα χέρια μου
τις κίτρινες μέρες μου κι ότι κι αν φοράω,
είμαι γυμνός/
αυτή ντυμένη ένα άμφιο χιονισμένο με μπλε άνεμο,
μυρίζει βιτριόλι κι υδροξείδιο του καλίου/
αφού αναμετριόμαστε, όπως σβήνει η νύχτα,
βλέπουμε ότι κι οι δυο είμαστε χρονόμετρα:
το δικό μου ακριβείας
-quarz με ραδιενεργά ισότοπα-
κατευθείαν μια ρέπλικα
απ’ το Musée des arts et métiers/
το δικό της μασάει χελιδόνια,
που ανιχνεύονται λάθρα
πάνω απ’ τον Ατλαντικό το φθινόπωρο,
τα έμμηνα της Μαγδαληνής
στο φτενό της φουστάνι,
την ώρα που ο Ιησούς καταλήγει αντί του Βαραβά,
τις υδάτινες κορδέλες στην άμμο του Mont Saint-Michel
-κάθε δεκαοχτώ χρόνια-
τη ζωή μου από όταν γεννήθηκα,
μέχρι που έγινα αυτό το ρολόι ισοτόπων,
τη ζωή
-και την ημιζωή-
αυτών των ισοτόπων/

Είναι ευγενής και έκπαγλη,
μα αυστηρή και στυφή
σα γριά δασκάλα/
Όταν ρωτήθηκε
για τη Μαγδαληνή είπε:
να τρέμει εδώ,
με τριγμό,
κάθε 28 γήινες μέρες
ακριβώς,
κι ας ξέρει τον Θεάνθρωπο,
η ΑΠΛΗ γυναίκα!

Ενώ για τον Θεάνθρωπο
είπε απλά:
Tετέλεσται.-

 

φωτό: Mont St Michel, από το φιλμ του Τέρενς Μάλικ, To the Wonder (2012)