ιταλικό μεσημέρι

Νύχτα

αλητεύοντας,

στη θάλασσα των άστρων,

ανακαλύπτεις αυτήν την αντιμετάθεση:

των πλοίων οι θόρυβοι

– αντί να υψωθούν –

πως κατακρημνίζονται στα σμήνη του αρχιπελάγους!

τα χέρια που δέχτηκες στο κορμί,

-αντί να σιωπούν-

πως εκτελούν τα φωνήεντα!

Λυπάμαι αφάνταστα,

που αυτή η συνάθροιση ερωτευμένων λεόντων,

ξεψύχησε πια/

Απέσταξε όμως ένα ποίημα αραιό,

που συμπυκνώθηκε

με σαματά,

στο ζεστό σου στόμα.

Και κείνη την ανεξίτηλη γρατσουνιά,

στην ατυχήσασα γλώσσα.

Ίσως/

όπως ξημερώνει και αποσβαίνουν τα όνειρα σε κύματα,

να παγώσεις ξανά/

σ’ αυτήν την ασημένια ριπή,

που τα έλη σαλιώνει,

μες στης ανάσας σου

τον ανήκεστο νόστο/

Ίσως/

έτσι να χαθεί κι ο νοτιάς,

αφού δεν πρόλαβε

να πιεί,

ολόκληρη την αγάπη που του τάξαμε.

Μα μια τέτοια νύχτα,

κοσμική αστροθάλασσα,

αέναη σταγόνα θα ιριδίζει

μες στη στιγμή που μετρηθήκαμε,

με την αυθάδη βεβαιότητα

της ύπαρξης,

γαλάζιοι και ακέραιοι και αιχμηροί,

σαν κάποιο ιταλικό μεσημέρι.

photo: Requiem for a Dream, production still, directed by Darren Aronofsky, 2000