ΝΤΟΛΟΡΕΣ

Για να περιορίσει το σύνολο των νυκτερινών αποσπάσεων και «πειρασμών», μεταξύ των οποίων το φεγγάρι, αποφάσισε να βγαίνει για περπάτημα τα πρωινά. Τα τέσσερα τελευταία Σάββατα, κι ενώ προχωρούσε ο Νοέμβρης και τα Χριστούγεννα έμοιαζαν ante portas, ξεκινούσε νωρίς το πρωί, μαζί με το σκύλο, στην εσπλανάδα. Η θαλασσινή αύρα τον κατέψυχε μέχρι δακρύων, ο σκύλος δάκρυζε κι αυτός απ’ το αγιάζι και κλαψούριζε, μα εκεί, γύρω στο τέταρτο χιλιόμετρο απ’ το σημείο εκκίνησης, επαναλαμβανόταν κάθε φορά με ακρίβεια η συνάντησή του με μια γυναίκα αρκετά νεότερή του – καθώς εκείνη τον προσπερνούσε ερχόμενη από πίσω του, από την πλευρά της θάλασσας, ντυμένη πάντα στα λευκά – κι η μάτια του μοιραία έπεφτε στους γλουτούς της. Αμέσως, κατά μήκος αυτής της ματιάς, ζεσταινόταν το σύμπαν ολόκληρο : τα μάτια του, ο σκελετός των γυαλιών του που ήταν μεταλλικός, τα αυτιά του, το μοχέρ κασκόλ του μέχρι και τα γάντια του. Από την άλλη πλευρά η ράχη της κοπέλας, που εκείνη την ένιωθε σχεδόν να τη φαγουριζει, η μπέρτα της, που θύμιζε στολή νοσοκόμας του Ερυθρού Σταυρού, καθώς κι ο ενδιάμεσος αέρας, άρχιζαν να θερμαίνονται επίσης. Η ζεστασιά έφτανε μέχρι τον σκύλο που γάβγιζε ευχαριστημένος και τότε εκείνη, ξαφνιασμένη, έκοβε ταχύτητα, έστρεφε το κεφάλι της και για ένα ικανό μικροδευτερόλεπτο τον κάρφωνε στα μάτια. Αυτή η στιγμή λειτουργούσε πάνω του ως παυσιλύπο, τού αρκούσε για να βγάλει την επόμενη εβδομάδα, δίχως σχεδόν να σκεφτεί τη Σόνια (εκτός από τις στιγμές στο κρεβάτι, εκεί το κενό της τον κατάπινε). Στο σπίτι μετά τη συνάντηση με την άγνωστη στην εσπλανάδα, σκεφτόταν διάφορα άσχετα μικροπράγματα: μια μικρή πραγματεία για τη μελέτη των ευθειών που τέμνονται και που με – ελάχιστες γωνιακές μετατοπίσεις – μπορούσαν να οδηγήσουν στον ορισμό μιας παραβολής, για το πώς, η άνοδος της θερμοκρασίας, αυξάνει τη μέση κινητική ενέργεια των μορίων ενός αερίου, για το αν το κομμάτι των Tindersticks (το Dick’s Slow Song από το Curtains) που άκουγε το πρωί, θα αλλοίωνε την παραβολή αν ήταν γραμμένο σε ντο μινόρε κλπ. Οτιδήποτε άλλο δηλαδή, εκτός από το απίστευτο γεγονός της αυθόρμητης και περήφανης στύσης που του προέκυπτε ως αποτέλεσμα της διασταύρωσης του με εκείνη – όπου το πέος του γινόταν σαν μια άκαμπτη, ατσάλινη ράβδος – λες κι ήταν κανένας έφηβος σε σχολική εκδρομή που βρέθηκε αόρατος μες σε δωμάτιο κοριτσιών. Στύση που δεν υποχωρούσε παρά αρκετές ώρες αργότερα, όταν άρχιζε να περιλαμβάνει – σχεδόν απελπισμένος- στον προβληματισμό του, και τη διερώτηση για το αν μια ατσάλινη ράβδος είναι διαμαγνητικό ή παραμαγνητικό υλικό και για το αν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί είτε όχι ως μόνιμος μαγνήτης. Παραμονή Χριστουγέννων – που έπεφτε φέτος Σάββατο – επανέλαβε το δρομολόγιο με όσο το δυνατόν περισσότερες παραλλαγές: στο λαιμό έδεσε ένα άσκοτ από κασμίρι, και στο τσεπάκι τής παρντεσού πέρασε ένα ποσέτ ασορτί. Φόρεσε στο σκύλο ένα μάλλινο πουλόβερ κι άλλαξε το δερμάτινο λουρί του με ένα νάιλον σε χοντρή πλέξη. Διατήρησε μόνο το περιλαίμιο που ήταν εμποτισμένο με τσιμπουροκτόνο. Τα γάντια που φόρεσε ήταν δερμάτινα ταμπά οδήγησης, με τρύπες, καθόλου κατάλληλα για το κρύο αν και θα απόσβαιναν ικανοποιητικά τις τριβές και τις έλξεις του ζώου. Άλλαξε επίσης τα μαλακά χάικινγκ παπούτσια του με ένα ζευγάρι χειροποίητα ντέρμπυ που δεν τα φορούσε ποτέ σε τέτοιες βόλτες καθώς είχε πάντοτε άγχος μην τα χαράξει ο σκύλος με κάποια αδέξια κίνηση. Τέλος ονομάτισε το σκύλο για πρώτη φορά στην εννεάχρονη κοινή ζωή τους, αποδεχόμενος το φύλο του: Ντολόρες.